مدح و ولادت امام جواد علیه‌السلام
ای قـمـر شـمـس ولایت جـواد ای گـهـر بـحـر عـنـایت جـواد حـجّـت حـق بـاب مـراد هـمـه نـجل عـلـی دسته گـل فـاطـمه بر همه خوبان جهان سروری محـمّـد اسـتّی و عـلی پـروری چشم رضا از همه سو سوی تو مـاه رجـب شـیـفـتـۀ روی تــو روی دل آرای تـو بَـدر رجـب لــیـلـۀ مـیـلاد تـو قــدر رجـب جود به خاک درت آرد سجود بسـتـه به جود تو تـمـام وجـود صورت تو بـاغ و بهـار رضا تـویی هـمه دار و نـدار رضـا حُـسـن تـو مـرآت خـداونـد تـو بـهـشـت بـابـا گـل لـبـخـنـد تـو بی‌خـردان طـعـنه دیگـر زدنـد بر پـدرت تـهـمـت ابـتـر زدنـد ولادت تـو کـوثـری دگـر بـود روشـنـی چـشـم و دل پدر بود نـور شد و نـور شد و نور شد چشم همه تـیـره دلان کور شد سـمند عـلـم و مـعـرفت رام تو گـره گـشـای عـالـمـی نــام تـو عـطر ریاحین جـنـان خاک تو روح رضـا در بــدن پـاک تـو بــاب تـــولاّی تـو بــاب خـــدا مصـحـف روی تو کـتـاب خدا عــقـل نـهـالـی ز دبـسـتـان تـو عـلم گـلـی رسته ز بُـسـتان تو بـیـن امـامـان ز عـطـای زیـاد تـویـی مـلـقّـب بـه امـام جــواد جز تو که حرز مادر خویش را بـه قــاتـل پــدر نــمـایـد عـطـا شبی که مأمون سـتمکار مست بُرد به قتل تو به شمشیر دست در دل تاریک شب ای جان پاک کرد تن پاک تو را چاک چاک صبح که آن بی‌خرد آمد به هوش گشت سراپا همه سوز و خروش گـفـت مرا قـتل رضا بس نبود کشتن نجـل مرتـضی بس نبود چگونه من در نظر خاص و عام شهـره شـوم به قـاتـل دو امـام قاصد مأمون به تحـیّر شـتافت در بـدن پاک تو زخـمی نیافت کرد سـراپـا به وجـودت نـظر دید ز گـل خوب تری خـوبـتر از رخ مأمون عرق شرم ریخت زمام اقـتدارش از هم گـسیخت از پی دیـدار تو بـشـتـافت بـاز گفت که ای مهر سپهر حجـاز جسم تو شد به تیغ من چاک چاک از چه کنون سالمی ای جان پاک گفت که از دعای زهراست این معجـز حـرز مـادر ماست این مـرا خـدای داورم حـفـظ کـرد به یُمن حرز مادرم حفـظ کرد شد خجل از کار خود آن رو سیاه گشت به پیش کرمت عذرخواه عفو از آن جرم و خطا کردیش خواست دعا را تو عطا کردیش جـود خـدائـیت چـه‌هـا می‌کـنـد پیش خطا لطف و عطا می‌کند ای به فـدای تو و جودت جواد جود وجودش ز وجودت جواد تـو دست جـود خـالـق اکـبـری جـواد اهـل بـیـت پـیـغـمـبـری بحـر نـمـی از کرمت یا جـواد جـود گـدای حـرمـت یـا جـواد روی تو شمس الشّرف اهلبیت ای دُر نـاب صـدف اهـلـبـیـت کـودک نه ساله بُدی کز کـمال داده ای پاسخ به هزاران سؤال زاده اکــثـم ز دُر افــشــا نـیـت گـشـت یکی طفـل دبـسـتـانـیت مانده ز هر قیل و ز هر قال بود گـویی از آغـاز کر و لال بود لکنت نطقـش به لب افتاده بود گویی طفلی عـقـب افـتـاده بود از کف مأمون چو رها گشت باز ماهیکی گرفت و برگـشت باز تا بـبـرد ره به کـمال تو بـیـش فشرد ماهی را در دست خویش گـفت که ای نـور دل بوالحسن فاش بگو چیست کف دست من پاسـخ تو دوبـاره اعـجـاز کرد پـرده ز اسـرار دگـر بـاز کرد قصّه تـبـخـیـر و هـوا و شکار گـشت ز دُرج سـخـنت آشکار حـلـم ز رفـتـار شـمـا حـلم شد عـلـم ز گـفـتـار شـمـا عـلم شد مـعـادن حـکـمـت حـق شمائـید مسـاکـن رحـمـت حـق شمائـید شـمـا هـمـان ائـمـة الـدّعــائـیـد مــشـاعــل انــوارةُ الــهــدائـیـد جـلالـت خـدا نـشـان شـمـاست آیـۀ تـطـهـیـر به شـأن شماست کلامتان نور و عمل رحمت است معجزه و موعظه و حکمت است ارث نبّـوت رسول از شماست مجد و کرامت بتول از شماست طاعـت مـقـبـولـۀ حـق شمائـید رحـمت مـوصولۀ حق شـمائید شما امـامـان هـمـگـی جـوادیـد بـاب نـجـات و قــبـلـۀ مـرادیـد قرآن یک دم از شما جدا نیست هر آنکه بی‌شماست با خدا نیست «میثم» را بر درتان التجاست امیـد او به مَن اتـاکُـم نَـجـاست |